Op Instagram heb ik een aantal maanden geleden aandacht besteed aan de rode Mont-Avril 2019 Bourgogne van Domaine Michel Goubard et Fils, en recentelijk kwam de 2020 Bourgogne van Domaine Pansiot voorbij. Beiden heb ik in Frankrijk gekocht voor net geen 10 euro (de Goubard bij de 8 à Huit, en de Pansiot bij de Foire aux Vins van de Monoprix), en het leuke is dat beiden onder een verschillende AOC vallen. De wijn van Goubard valt onder de AOC Bourgogne Côte Chalonnaise, en Pansiot onder de AOC Bourgogne Côte-d’Or.
De AOC Bourgogne Côte Chalonnaise bestaat sinds 1990 en omvat 44 gemeenten die binnen de Côte Chalonnaise vallen. Wijnboeren kunnen ervoor kiezen om hun wijnen onder deze AOC op de markt te brengen, zolang de druiven maar uit deze gemeenten komen. Veel instapwijnen van mindere wijngaarden vallen daardoor onder deze AOC. De AOC Bourgogne Côte-d’Or bestaat pas sinds 2017, en wordt door Wouter Moll prima beschreven in dit artikel.
Ook ik vind het net als Wouter leuk om uit te zoeken waar de wijnpercelen liggen die worden gebruikt voor deze instapwijnen. Voor de Goubard wijn was dit makkelijk, want op de fles geeft hij al aan dat het om de Mont-Avril wijngaard gaat; deze ligt in de gemeente Saint-Désert (tussen Givry en Buxy). De zoektocht naar de herkomst van de druiven van de Pansiot wijn was lastiger. Omdat Pansiot ook een Côte de Nuits Villages wijn heeft, is mijn vermoeden dat het in dit geval om gedeclassificeerde druiven gaat die de dorpswijn niet gehaald hebben.
De Côte de Nuits en Côte de Beaune staan qua pinot noir over het algemeen beter aangeschreven dan de Côte Chalonnaise. Komt dit ook tot uiting als deze twee wijnen blind met elkaar vergeleken worden? Helaas zijn de jaren niet hetzelfde, maar zijn het wel jaren die goed met elkaar te vergelijken zijn. En beiden worden gemaakt om direct te kunnen drinken, dus de kwaliteit moet duidelijk naar voren kunnen komen.
December 2019 heb ik ook een blog geschreven over een battle tussen twee basis bourgognes (de Drouhin van de Gall & Gall, en de Protheau van de Mitra), en toen was er van een battle niet echt sprake (de Protheau wijn had kurk). Helaas is het deze keer niet veel beter. In de geur ging het bij één van de wijnen al meteen mis; erg groene tonen alsof de steeltjes wat al te uitbundig waren meegenomen. Ik herkende dit niet van de wijn die ik een aantal maanden geleden had geproefd, en bij het proeven (wrang, niet rijp) was het overduidelijk dat het hier om de Pansiot wijn ging. De Goubard zette zijn goede reeks voort, met typische pinot noir kenmerken van rood fruit, kruidnagel, en aardse tonen (paddenstoel).
Ik heb nog een fles van de Pansiot wijn liggen, dus ik zal te zijner tijd een update geven als deze fles opengaat (een revanche zou leuk zijn, maar ik vrees het ergste). Rest nog de vraag waar de Goubard wijn in Nederland te koop is. Deze specifieke wijn heb ik niet kunnen vinden, maar Le Vieux Jean Vines heeft wel een aantal Goubard wijnen in zijn assortiment, waaronder een Givry 2019 voor €13,95. Zeker het proberen waar zou ik zeggen.